W „czasie” danej postaci czy rzeczy

W „czasie” danej postaci czy rzeczy uwaga narratorska, co dość oczywiste – skoro rozdział nosi imię konkretnego bohatera –skupia się przede wszystkim na jej istnieniu, działaniach. Dlatego też uzasadniony wydaje się pomysł, że tytuł Czas Misi oznacza tyle, co czas poświęcony przez narratora na opowieść o Misi, a co za tym idzie: czytelniczy czas spęczony na poznawaniu bohaterki. Z tego punktu widzenia czas w powieści nie będzie tylko wielością subiektywnych warstw: „wymiarem wszelkiej egzystencji i jako podstawa bytu świata powieściowego […] metaforą odczytywania horyzontów mitycznej przestrzeni”4. Staje się natomiast kategorią poznawczą powieści, najważniejszym narzędziem narratorskim. Narrator zatem decyduje komu i na jak długo poświęcić uwagę, co ważne, w utworze nie ukrywa się tego zabiegu. Zaskakujące jest, że w ten sposób ujawnia się przed czytelnikami subiektywność narratora wszechwiedzącego, powszechnie uważanego przecież za zdystansowanego opowiadacza historii5. Decyzja narratorska, jawnie wpływa na to, kiedy, komu i czemu pozwolić się ukazać.Poszczególne czasy są więc jak okna dla czytelnika, które pozwalają na zajrzenie w przestrzeń Prawieku. Dlatego wydobycie na pierwszy plan kategorii czasu powieściowego pozwala na zbudowanie pomostu między przestrzeniami: fikcyjną i czytelniczą