h) pastisz (w warstwie dźwiękowej i

h) pastisz (w warstwie dźwiękowej i wizualnej), np. reżyser wyraźnie nawiązuje do wszystkich swoich wcześniejszych filmów, zarówno jeżeli chodzi o ich tematykę, jak i stylistykę. Paradoksalnie geometryczne wymiary umożliwią odszukanie tytułowego czwartego wymiaru. Wysokość (łącząca się z pierwszym żywiołem, jakim jest powietrze) odnosi się do ścieżki dźwiękowej filmu, przynależącej do przestrzeni zewnątrzfilmowej. To linia, wznosząca się i opadająca, przywodząca na myśl sinusoidę, falisty lot ptaków. Długość, odsyła do żywiołu ziemi, związać ją należy z warstwą wizualną i odnieść do rozwoju wydarzeń w filmie (akcja) – to linia prosta, podróż. Szerokość, przywodząca na myśl trzeci żywioł, czyli ogień (zapominanie), to z kolej czas wspomnień, nakładanie się obrazów należących i do przeszłości, i do teraźniejszości. Symbolizuje i jasność widzenia, i jasność, która unicestwia, „spala” przeszłość. To przenikanie się plam barwnych, obrazów, kształtów. W końcu głębia, skojarzona z żywiołem wody, to tło dźwiękowe filmu, które wypełnia muzyka immanentna. Oznajmia ona, że mamy do czynienia z czasoprzestrzenią wielowymiarową, a nie tylko płaskim ekra- nem. To informacja o tych wszystkich wymiarach, czyli liniach, kątach i płaszczyznach jednocześnie, od bryły (pełni) do linii prostej (płaszczyzny). Ostatecznie głębia świata wewnętrznego głównego bohatera zostaje wchłonięta przez wszystkie inne wymiary i przekształca się w niematerialny znak sztuki – czas zwizualizowany.