Eysenck nie uwzględnił w swoich bad

Eysenck nie uwzględnił w swoich badaniach naukowych chorych z nadczynnością tarczycy. Wyniki badańautorów artykułu wskazują zaś na dużą zbieżność wskaźników psychometrycznych tej grupy badanychosób, ze wskaźnikami chorych z nowotworem tarczycy.Może to świadczyć przeciwko teoriom mówiącym o występowaniu charakterystycznych cech osobowości osóbchorujących na raka, gdyż podobne cechy stwierdzonotakże u chorych z innymi schorzeniami lub może to dowodzić specyfiki raka tarczycy związanej z wykrywalno-ścią, przebiegiem i skutecznymi, a mało dokuczliwymi dlachorych metodami leczenia, a co najważniejsze w większości przypadków — dobrymi rokowaniami.Mimo stałego postępu w rozpoznawaniu i leczeniunowotworów złośliwych obecnie tylko 50% udaje sięwyleczyć. Słowo rak wciąż przeraża, a postęp wiedzyo chorobach nowotworowych nie pomaga w nabraniudystansu do choroby. Jeśli w leczeniu dominują niepowodzenia, o sukcesach szybko się zapomina, a utrzymujący się lęk i niepewność to rzadko zjawiska pozytywnie motywujące [11, 12].Zmieniające się doniesienia na temat roli nieumiejętnego radzenia sobie z własnymi emocjami, błędnego my-ślenia, specyficznego stylu zachowania sprzyjającego zachorowaniu, stanowią dodatkowe obciążenie dla chorychna nowotwory, pogłębiając ich bezradność i poczuciewiny, przez co pogarsza się ich sytuacja psychologiczna.Wyniki badań autorów artykułu mogą wnosić pewne informacje do wciąż kontrowersyjnej teorii zakładającej istnienie typowej osobowości sprzyjającej zachorowaniu na raka, czy określonych cech osobowości, któ-re podwyższają ryzyko jego wystąpienia.Badani z ZRT nie różnili się znamiennie od chorychz nadczynnością tarczycy w przebiegu choroby GB.W obu grupach stwierdzono łagodne nasilenie depresji, ambiwersję, cechy nadmiernej kontroli oraz zbliżoneparametry psychosomatyczne [4, 5]. Jednocześnie obiegrupy chorych postrzegano jako dobrze funkcjonującew życiu codziennym, dobrze radzące sobie z własną chorobą. Na ogół nie sprawiały kłopotów personelowi medycznemu, należały do grupy tak zwanych „dobrych”pacjentów (mało pytających, podporządkowanych, nieuciążliwych, niewymagających oraz niewyrażającychnegatywnych emocji). Okazuje się, że często pod maskąprawidłowego przystosowania mogą kryć się emocje obcią-żające system immunologiczny i komplikujące leczenie,poprzez utrudnioną, bo pozorowaną współpracę i niedotyczy to wyłącznie chorych na nowotwory.Wnioski1. Wśród cech osobowości w obu badanych grupachstwierdzono cechy ambiwersji, zrównoważeniaemocjonalnego oraz wrażliwość na aprobatę spo-łeczną.2. Obie badane grupy chorych charakteryzowała tendencja do dysymulacji i wzmożonej kontroli emocjonalnej, modyfikująca nasilenie wykładnikówlęku, depresji i poczucia choroby.3. Na podstawie badania wybranych wskaźników psychometrycznych, nie stwierdzono istotnych różnicw psychologicznym obrazie chorych.